3
Soms levert een spontane ontmoeting met seks haar enorm veel energie op, maar vandaag is dat niet het geval. De wandeling naar haar auto zou op andere dagen geen enkel probleem zijn, nu is ze kortademig. De droom spookt nog steeds door haar hoofd en daar ergert ze zich aan. Ze wilde deze dag vroeg aan het werk gaan en ze moet zich niet laten afleiden door zaken die er niet meer toe doen. Die passé zijn. Klaar. Afgehandeld.
Heel definitief afgehandeld.
Zou Wieke vandaag werken? Ze vist haar mobiel uit de zak van haar jas en scrolt naar het nummer van haar zus.
Wieke neemt direct op en zegt dat ze blij is dat Sigrid belt. ‘Martijn is zo verkouden dat hij niet op de crèche mocht komen, dus ik moest een verlofdag opnemen. Hij ligt nu in bed en ik ben kapot. Zo slecht geslapen vannacht. Heb je tijd om langs te komen?’
Sigrid is eindelijk bij haar auto. ‘Ik kom er al aan. Zal ik even langs de slager rijden en lekkere broodjes meebrengen? Ik ben uitgehongerd.’
‘Te veel gedronken? Kater?’
‘Een beetje te vroeg op de dag gesekst.’
Wieke schaterlacht. ‘Jij lellebel, kom maar gauw. Je moet me alles vertellen. Ik ben dol op Dies, maar als ik jou bezig zie zou ik soms wel een weekje vrijgezel willen zijn. Dat heb ik niet gezegd, hoor je me. Ik heb niets gezegd.’
‘Je hebt niets gezegd,’ herhaalt Sigrid.
Wieke smoort haar bijna in de omhelzing.
Sigrid maakt zich voorzichtig los. ‘Ik heb de rookvlees met kruidenkaas, de tartaar met ei en de achterham met knoflookspread meegenomen. Laat mij die achterham maar nemen, anders vlucht Dies vanavond de deur uit. En je kind zal het ook niet waarderen als je met een knoflookwalm boven zijn bed hangt.’
Wieke is ervan overtuigd dat haar kind alleen enorme ladingen snot kan produceren en ze neemt de zak met broodjes van Sigrid over. Ze zegt dat ze begrijpt dat haar zus vandaag al zo vroeg de behoefte had om lekker los te gaan.
Sigrid begrijpt niet waar ze het over heeft.
‘Je bent natuurlijk met mama bezig,’ licht Wieke haar opmerking toe. ‘Ik ook, al vanaf het moment dat ik wakker werd. Ze zou vandaag toch jarig zijn?’
‘Jarig.’ Sigrid loopt mee naar de keuken. Natuurlijk, ze zou jarig zijn. Daar komt het allemaal door.
Wieke schakelt het koffiezetapparaat in. ‘Ze zou achtenvijftig geworden zijn en ze is dus precies drieëntwintig jaar dood. Soms kan ik me haar stem niet meer goed herinneren. Heb jij dat ook?’
‘Niet zolang ik jou hoor praten. Jij hebt haar stem.’
‘En jij haar onafhankelijkheid. Daar ben ik vaak jaloers op. Nu doe ik weer net of ik niet tevreden ben met mijn leven. Dat is niet waar, ik ben dol op mijn vent en op mijn kind. Maar ik zou toch net een beetje stoerder willen zijn, zelfverzekerder. Zoals jij.’
‘Verkijk je niet op mij,’ zegt Sigrid.
Ze hebben een klein glaasje likeur bij de koffie genomen en geproost op hun moeder. Wieke vraagt of Sigrid het niet eng vond om vijfendertig te worden. Zij ziet daartegen op, omdat ze vanaf die dag ouder zal zijn dan hun moeder ooit is geweest, maar ook omdat ze bang is dat ze zelf ook rondom die leeftijd een hartinfarct krijgt.
‘Heb jij daar nooit aan gedacht?’ wil ze weten.
Sigrid slikt het laatste stukje brood door. ‘Ik was niet bang, maar ik vond het wel vreemd. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik ouder werd dan zij. Ze zou ons nu heel vermanend toespreken, denk je ook niet? Het heeft natuurlijk ook geen nut om bang te zijn of je schuldig te voelen. We zijn haar kwijtgeraakt en we hebben daarna noodgedwongen moeten dealen met het secreet Freddy. Einde onderwerp Freddy.’
Maar Wieke is nog niet klaar met dit onderwerp. ‘We wilden Freddy geen mama noemen, zelfs geen mama Freddy. Wat werd ze dan woest, hè? Ik heb nooit begrepen dat papa haar steunde.’ Ze kijkt Sigrid aan met een peinzende blik in haar ogen. ‘Jij noemt hem al jaren geen papa meer. Heeft hij daar eigenlijk ooit iets over gezegd?’
‘Nooit. Hij kijkt wel uit. Ik heb hem vrijwel vanaf het moment dat hij dat mens aan ons opdrong bij zijn voornaam genoemd en daar was geen discussie over mogelijk.’
‘Gek hè, maar ik heb me dat pas veel later gerealiseerd. Maar nu genoeg over het verleden,’ beslist Wieke. ‘Vertel eens over wat je vanmorgen hebt uitgespookt. Waar vond het feest plaats? Hoe kwam het zo? Was het de moeite waard? Voor herhaling vatbaar?’
Sigrid pakt de lege bordjes op en zet ze op het aanrecht. ‘Je weet dat ik het al jaren meestal bij één keer per man houd, dus een herhaling zit er niet in. Hoewel het deze keer toch anders was.’
‘Je doet het toch wel veilig? Een van mijn collega’s heeft in een dolle bui geen condoom gebruikt en die liep een dijk van een soa op.’
‘Ik vrij altijd veilig,’ zegt Sigrid.
Wieke belt hun vader en ze vertelt hem dat Sigrid bij haar is en dat ze samen aan mama hebben gedacht. Ze luistert naar wat er aan de andere kant gezegd wordt. ‘Ach, wat lief van haar. Geef haar een dikke kus van ons. En jullie ook een fijne dag.’ Ze wendt zich tot Sigrid. ‘Ze stonden op het punt om te gaan fietsen. Mitzy heeft een prachtige bos bloemen meegenomen voor mama. Wat ontzettend aardig, hè?’
‘Inderdaad ontzettend aardig,’ geeft Sigrid toe.
Er valt een diepe stilte.
‘Waar gaat deze stilte over?’ wil Wieke weten. ‘Waar denk jij aan?’
Sigrid grijpt de koffiepot die op tafel staat. ‘Ik droomde weer dat ik verdronk. Het was zó echt, gruwelijk gewoon. Ik heb ergens gelezen dat een verdrinkingsdood gepaard gaat met mooie visioenen. Ik had geen visioen.’
‘Jij verdronk ook niet echt, zusje. Dat gebeurde met Freddy, weet je nog? Die dook met haar dronken kop het zwembad in terwijl ze niet kon zwemmen.’
‘Denk jij nog vaak aan die nacht?’ vraagt Sigrid. ‘Waarschijnlijk niet, jij sliep overal doorheen.’
‘Ik sliep niet,’ zegt Wieke.
